G.S.Z. Mayday

Je mag pas verder lezen als je belooft niet boos te worden...
Zoals een aantal van jullie misschien wel weet heb ik afgelopen woensdag op de ALV moeten verkondigen dat ik m'n ambtsketen "tijdelijk" kwijt was. Je bedoelt dat ding dat al járen traditiegetrouw wordt doorgegeven van fiscus op fiscus en zo een beetje uit elkaar valt van karakter en nostalgie? Die ja. Had je dat ding niet pas vorige week gekregen? Wederom zeker waar. Ondanks dat dit zeker al gênant genoeg was om mezelf minstens drie kilometer onder de aardkorst te willen verstoppen, zal ik nu toch maar echt met de billen bloot gaan en jullie de waarheid vertellen (het voelt een beetje alsof ik nu vrijwillig naar het slachthuis wandel). Terwijl ik namelijk op de ALV doodleuk de woorden "tijdelijk kwijt" gebruikte, wist ik eigenlijk al vrij zeker dat op datzelfde moment m'n ambtsketen werd gebruikt als blikopener door een zwerver, hoogstwaarschijnlijk nog in jasje-dasje ook. Ik had die ochtend m'n jasje, das en ambtsketen in een tas gedaan, was naar de Appie gefietst, vervolgens naar de postbus gegaan om daarna te eindigen bij het eindstation, het Heerenhuis. Tot dan toe ging die dag best wel lekker vond ik zo zelf. Nadat ik me een paar uur op kantoor had vermaakt, vroeg ik me op een of andere manier opeens af waar die tas zou zijn. Zoeken op kantoor, oké niet op kantoor. Terug naar de Appie, oké niet bij de Appie. Terug naar de postbus, je raadt het al... Kak. Van nature ken ik weinig stress, maar ik moet toegeven dat ik toen toch al ietwat onrustig begon te worden. Dit was toch wel het moment om het zo subtiel mogelijk aan bestuur te melden, de reacties waren minder subtiel. De blik van Rutger toen hij naar kantoor kwam had zelfs niets meer met subtiel te maken. "Je wordt écht afgemaakt". Bedankt Rutger. Aangezien de keten om vier uur nog steeds nergens te bekennen was, moest uiteindelijk de conclusie getrokken worden dat ik de tas bij het Heerenhuis aan m'n stuur had laten hangen. Even voor de duidelijkheid: daar hing hij op dat moment niet meer. Vanaf toen ben ik begonnen met bedenken waar ik heen zou emigreren. Het bestuur heeft toen volgens de welbekende Ellie Lust-methode het gehele omliggende gebied doorgespit, geen prullenbak bleef bespaard. Geen resultaat. Het was duidelijk, de ambtsketen was kwijt, weg, pleitos. Op de dag van onze eerste ALV. Ik heb me werkelijk waar nog nooit zo een enorme incapabele imbeciel gevoeld als toen. Jullie reageerden bijzonder schappelijk, wellicht omdat jullie nog wél hoop hadden dat hij weer tevoorschijn zou komen... De dagen daarop heb ik tot krakens toe nagedacht over hoe ik dit aan jullie zou vertellen zonder dat jullie me zouden vierendelen. Eindconclusie; een afscheidsceremonie waarbij ik een ellelange spijtbetuigenis zal voordragen (serieus; ik schaam me dóód) waarna een nieuwe ambtsketen ingewijd zou worden. Danny kwam nog met het grandioze idee om alle oud-fisci de kans te geven de nieuwe keten af te vinken, zo zou er weer wat karakter in komen...

MAAR TOEN! Wonder boven wonder boven wereldwonder werd Romy vrijdag door de Appie gebeld of ene Cato van Mayday toevallig een zwarte tas kwijt was. JA. Ik geef het niet graag toe, maar ik kon wel janken. Inténs zielsgelukkig is een understatement. Lieve mensen, ik beloof bij deze dat ik dat ding nooit maar dan ook nooit meer loslaat (of nouja, tot de O-ALV dan... )